منبع: وبسایت ملی- مذهبی
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر که در بند ۲۰۹ زندان اوین، یا زندان انفرادی وابسته به وزارت اطلاعات در اوین، روزهای زندان انفرادی را می گذراند، سه روز پیش، حدود سه هفته پس از بازداشت با خانواده خود ملاقات کرد.
تقی رحمانی ، شوهر نرگس محمدی به وبسایت صدای آمریکا می گوید این ملاقات بدون حضور آقای محمد شریف، وکیل خانم محمدی صورت گرفته و در آن مادر و پدر خانم محمدی، مادر آقای رحمانی و دو کودک پنج ساله آنان حضور داشته اند. به گفته آقای رحمانی که در پاریس به سر می برد، معمولا ملاقات های بند ۲۰۹ در حضور مامور انجام می شود. آقای رحمانی از قول خانواده خود می گوید: « نرگس در بیان کلمات و راه رفتن مشکل داشته که این نشان دهنده فلج عضلانی و بروز و بازگشت بیماری اوست. نرگس به خانواده اش گفته از زمانی که به زندان افتاده بارها این وضعیت فلج برایش پیش آمده. نرگس پیشتر در همین بند ۲۰۹ به این بیماری دچار شد. منتها آن زمان در سال ۱۳۸۹ پس از ۷ روز بازداشت بیمار شد و حالا این بار پس از ۱۴ روز». وضعیت خانم محمدی در دوران بازداشتش در سال ۱۳۸۹ به حدی وخیم شد که چند بار به حالت کما و بیهوشی فرو رفت و بهداری زندان درمان او را مستلزم بستری شدن در بیمارستان مجهز و زیر نظر پزشکان متخصص اعلام کرد. پزشک زندان به مسئولان گفته بود اگر نمی خواهند زهرا کاظمی دیگری بسازند باید اجازه دهند او در بیمارستان بستری شود.
خانم محمدی که در وضعیت بیهوشی به بیمارستان منتقل شده بود مدت دوسال است که به درمانی طولانی و تخصصی پرداخته اما عوارض بیماری کاملا او را رها نکرده است.
آقای رحمانی می گوید: «نرگس به خانواده اش گفته است هر بلایی سرش بیاید مسئولش وزارت اطلاعات است. چون در واقع نرگس به طور غیرقانونی و بدون تفهیم هیچ اتهامی در بند ۲۰۹ زندانی ست. نرگس در بند ۲۰۹ به این بیماری مبتلا شد و بازگشت دوباره به آن محل زمینه سازی برای بیماری است و اگر چند بار دیگر به آن مبتلا شود زندگیش در معرض خطر خواهد بود. درمان این بیماری بسیار پرزحمت و طولانی است و نیاز به فضای دور از استرس دارد.
اما در حالی که او هنوز مشغول مداوا بوده ، او را به بند ۲۰۹ برده اند. » او علت این رفتار وزارت اطلاعات با نرگس را انتقام جویانه و به خاطر خروج غیرقانونی آقای رحمانی از کشور می داند:« نرگس را در واقع به خاطر من گروگان گرفته اند».
به گفته آقای رحمانی«وقتی خانواده پرسیده اند چرا او را به بند ۲۰۹ برده اید و به بند عمومی منتقل نمی کنید گفته اند حالا او زندانش را در بند ۲۰۹ می کشد». تقی رحمانی می فزاید:« این خود حکایت از بی قانونی در قوه قضائیه دارد و به نظر می رسد که فرشته عدالت در جمهوری اسلامی چشم بینا ندارد . قانون وقتی اجرا می شود که بخواهند علیه مخالفان شان گزک بدهند.»
آقای رحمانی در باره وضعیت روحی بچه ها، علی وکیانای دوقلوی پنج ساله، که نزد مادر آقای رحمانی نگهداری می شوند می گوید:« بچه ها بعد از این ملاقات نارحتی و بی تابی شان بیشتر شده چون فهمیده اند که فاصله بین آنها با مادرشان واقعی ست و این فاصله بیشتر شده. آنها به مادر بزرگشان می گویند دوباره ما را ببر پیش مامان. و نگران از دست دادن مادر بزرگ و تنها ماندن هستند.»
آقای رحمانی می گوید :« وضعیت روحی نرگس خوب بوده و به خانواده اش گفته است گاهی از این انفرادی می روم به کعبه.» به گفته آقای رحمانی :« این ها حالت هایی ست که در انفرادی به زندانی دست می دهد و او را دچار توهم می کند. گاه زندانی خودش را در مهمانی و میان دوستان و در حالت شادی می بیند. با این حال بی تابی بچه ها در ملاقات فشار بیشتری بر نرگس بوده که همین برای بیماری نرگس بسیار خطرناک است.» او تاکید می کند:« نرگس به لحاظ روحی به آرمانهایش وفادار است اما جسمش دیگر نمی کشد. من الان بیشتر از هرچیز نگران وضع جسمی نرگس هستم.»
این فعال سیاسی در پاسخ به این سوال که وضعیت روحی خود او با توجه به وضع همسر و فرندانش چگونه است و آیا احساس پشیمانی یا گناه نمی کند می گوید: « برای من سخت است اما قابل تحمل است. من به خاطر آرمان ها و اعتقادهایم این انتخاب را کردم. ما به حداقل هم راضی بودیم. من این انتخاب را برای آن که بتوانم در راه علو جامعه ایران تلاش و تکاپو کنم انجام دادم. پشیمان نیستم. اما متاسفم. برای بچه ها و برای نرگس. اما زندگی و علو افراد در بزرگی و آبروی جامعه و ملت آن است. من امیدوارم که بتوانم بچه ها را در بزرگی قانع کنم ... این تناقض زندگی من است. مسئولیت اجتماعی و مسئولیت فردی. من تلاش می کنم و به بچه ها توضیح دهم که چرا این محرومیت ها برای آنها پیش آمده و اگر بتوانیم درست این کار را انجام دهیم شاید مایه علو بچه ها بشود. در جامعه ایران تنها بچه های انسان های سیاسی به این محرومیت ها دچار نیستند . وتلاش ما برای این است که وضع جامعه در آینده این طور نباشد.»
آقای رحمانی می افزاید:« جامعه استبدادی آدم ها را کینه ورز می کند و جامعه ما الان آمیخته با نفرت و انتقام جویی است. حتی دستگاه قضایی ما کینه ورزی می کند. این همه فشار به یک زن بیمار که حتی امروز اگر آزاد بشود با یک دوره طولانی مداوای جدی روبرو خواهد بود اگر کینه ورزی و انتقام جویی نباشد نشانه چیست؟ چه چیزی را جز انتقام جویی از من و از او نشان می دهد؟ دستگاه عدالت و قضا نباید کینه ورزی کند. من سعی خواهم کرد به بچه ها بیاموزم که انتقام جو نباشند. می دانم که فعلا امکان چنین کاری را ندارم اما به آن امیدوارم. خوشبختانه مادرم حتی بهتر از من می داند با بچه ها چگونه حرف بزند و بسیار بهتر و قوی تر از من با بچه ها رفتار می کند.»
تقی رحمانی که بیش از ۱۴ سال از عمر خود را از دوران آغاز جوانی در زندان جمهوری اسلامی گذرانده است، با داشتن حکم زندان طولانی پنج ساله ای که بازمانده پرونده معروف به ملی – مذهبی ها در سال ۱۳۷۹ است، پس از آن که برای پرونده تازه ای با اتهام هایی چون فعالیت در جنبش سبز، اجتماع و تبانی به منظور اقدام علیه نظام، و تشویش اذهان عمومی به اطلاعات سپاه احضار شد، از آنجا که احتمال می داد علاوه بر حکم قبلی به زندان طولانی تری از ۵ تا ۱۱ سال نیز محکوم شود و سالهای طولانی دیگری در زندان بماند، بناگزیر به صورت غیرقانونی از مرز خارج شد و هم اکنون در پاریس به سرمی برد. خانم محمدی ماندن در ایران را انتخاب کرد و با شوهرش در این سفر همراهی نکرد.
نرگس محمدی به حکم دادگاه تجدید نظر به اتهام تجمع و تبانی به منظور اقدام علیه نظام، و تبلیغ علیه نظام در اسفندماه به شش سال زندان محکوم شده بود و تا پیش از بازداشتش در روز دوم اردیبهشت ۱۳۹۱ در وضعیت تبعید نیمه رسمی در زنجان به سر می برد. پس از خروج آقای رحمانی ماموران امنیتی به خانه مادری او در زنجان ریخته و او را از زنجان به زندان اوین در تهران منتقل کردند. نرگس محمدی پس از یک روز که در بند عمومی ۳۵۰ زنان زندانی بود به بند انفرادی ۲۰۹ منتقل شد. این بند در اختیار وزارت اطلاعات است و برای متهمان سیاسی و امنیتی که تحت بازجویی قرار دارند در نظر گرفته شده است.
عبدالفتاح سلطانی، نسرین ستوده، و محمد سیف زاده وکیلان مدافع حقوق بشر که همگی از بنیان گذاران کانون مدافعان حقوق بشرند ک هم اکنون احکام سنگین زندان خود را می گذرانند. علاوه بر آنها محمد علی دادخواه ، وکیل مدافع حقوق بشر و یکی دیگر از بنیان گذاران این کانون به ۹ سال زندان محکوم شده و شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل و موسس این کانون در تبعید به فعالیت های خود در دفاع از حقوق بشر و از حامیان حقوق بشر مشغول است.
شیرین عبادی، وکیل مدافع حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل، اخیرا در نامه ای به ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد درباره وضعیت نرگس محمدی ابراز نگرانی کرد و خواستار آزادی فوری او شد.
تقی رحمانی ، شوهر نرگس محمدی به وبسایت صدای آمریکا می گوید این ملاقات بدون حضور آقای محمد شریف، وکیل خانم محمدی صورت گرفته و در آن مادر و پدر خانم محمدی، مادر آقای رحمانی و دو کودک پنج ساله آنان حضور داشته اند. به گفته آقای رحمانی که در پاریس به سر می برد، معمولا ملاقات های بند ۲۰۹ در حضور مامور انجام می شود. آقای رحمانی از قول خانواده خود می گوید: « نرگس در بیان کلمات و راه رفتن مشکل داشته که این نشان دهنده فلج عضلانی و بروز و بازگشت بیماری اوست. نرگس به خانواده اش گفته از زمانی که به زندان افتاده بارها این وضعیت فلج برایش پیش آمده. نرگس پیشتر در همین بند ۲۰۹ به این بیماری دچار شد. منتها آن زمان در سال ۱۳۸۹ پس از ۷ روز بازداشت بیمار شد و حالا این بار پس از ۱۴ روز». وضعیت خانم محمدی در دوران بازداشتش در سال ۱۳۸۹ به حدی وخیم شد که چند بار به حالت کما و بیهوشی فرو رفت و بهداری زندان درمان او را مستلزم بستری شدن در بیمارستان مجهز و زیر نظر پزشکان متخصص اعلام کرد. پزشک زندان به مسئولان گفته بود اگر نمی خواهند زهرا کاظمی دیگری بسازند باید اجازه دهند او در بیمارستان بستری شود.
خانم محمدی که در وضعیت بیهوشی به بیمارستان منتقل شده بود مدت دوسال است که به درمانی طولانی و تخصصی پرداخته اما عوارض بیماری کاملا او را رها نکرده است.
آقای رحمانی می گوید: «نرگس به خانواده اش گفته است هر بلایی سرش بیاید مسئولش وزارت اطلاعات است. چون در واقع نرگس به طور غیرقانونی و بدون تفهیم هیچ اتهامی در بند ۲۰۹ زندانی ست. نرگس در بند ۲۰۹ به این بیماری مبتلا شد و بازگشت دوباره به آن محل زمینه سازی برای بیماری است و اگر چند بار دیگر به آن مبتلا شود زندگیش در معرض خطر خواهد بود. درمان این بیماری بسیار پرزحمت و طولانی است و نیاز به فضای دور از استرس دارد.
اما در حالی که او هنوز مشغول مداوا بوده ، او را به بند ۲۰۹ برده اند. » او علت این رفتار وزارت اطلاعات با نرگس را انتقام جویانه و به خاطر خروج غیرقانونی آقای رحمانی از کشور می داند:« نرگس را در واقع به خاطر من گروگان گرفته اند».
به گفته آقای رحمانی«وقتی خانواده پرسیده اند چرا او را به بند ۲۰۹ برده اید و به بند عمومی منتقل نمی کنید گفته اند حالا او زندانش را در بند ۲۰۹ می کشد». تقی رحمانی می فزاید:« این خود حکایت از بی قانونی در قوه قضائیه دارد و به نظر می رسد که فرشته عدالت در جمهوری اسلامی چشم بینا ندارد . قانون وقتی اجرا می شود که بخواهند علیه مخالفان شان گزک بدهند.»
آقای رحمانی در باره وضعیت روحی بچه ها، علی وکیانای دوقلوی پنج ساله، که نزد مادر آقای رحمانی نگهداری می شوند می گوید:« بچه ها بعد از این ملاقات نارحتی و بی تابی شان بیشتر شده چون فهمیده اند که فاصله بین آنها با مادرشان واقعی ست و این فاصله بیشتر شده. آنها به مادر بزرگشان می گویند دوباره ما را ببر پیش مامان. و نگران از دست دادن مادر بزرگ و تنها ماندن هستند.»
آقای رحمانی می گوید :« وضعیت روحی نرگس خوب بوده و به خانواده اش گفته است گاهی از این انفرادی می روم به کعبه.» به گفته آقای رحمانی :« این ها حالت هایی ست که در انفرادی به زندانی دست می دهد و او را دچار توهم می کند. گاه زندانی خودش را در مهمانی و میان دوستان و در حالت شادی می بیند. با این حال بی تابی بچه ها در ملاقات فشار بیشتری بر نرگس بوده که همین برای بیماری نرگس بسیار خطرناک است.» او تاکید می کند:« نرگس به لحاظ روحی به آرمانهایش وفادار است اما جسمش دیگر نمی کشد. من الان بیشتر از هرچیز نگران وضع جسمی نرگس هستم.»
این فعال سیاسی در پاسخ به این سوال که وضعیت روحی خود او با توجه به وضع همسر و فرندانش چگونه است و آیا احساس پشیمانی یا گناه نمی کند می گوید: « برای من سخت است اما قابل تحمل است. من به خاطر آرمان ها و اعتقادهایم این انتخاب را کردم. ما به حداقل هم راضی بودیم. من این انتخاب را برای آن که بتوانم در راه علو جامعه ایران تلاش و تکاپو کنم انجام دادم. پشیمان نیستم. اما متاسفم. برای بچه ها و برای نرگس. اما زندگی و علو افراد در بزرگی و آبروی جامعه و ملت آن است. من امیدوارم که بتوانم بچه ها را در بزرگی قانع کنم ... این تناقض زندگی من است. مسئولیت اجتماعی و مسئولیت فردی. من تلاش می کنم و به بچه ها توضیح دهم که چرا این محرومیت ها برای آنها پیش آمده و اگر بتوانیم درست این کار را انجام دهیم شاید مایه علو بچه ها بشود. در جامعه ایران تنها بچه های انسان های سیاسی به این محرومیت ها دچار نیستند . وتلاش ما برای این است که وضع جامعه در آینده این طور نباشد.»
آقای رحمانی می افزاید:« جامعه استبدادی آدم ها را کینه ورز می کند و جامعه ما الان آمیخته با نفرت و انتقام جویی است. حتی دستگاه قضایی ما کینه ورزی می کند. این همه فشار به یک زن بیمار که حتی امروز اگر آزاد بشود با یک دوره طولانی مداوای جدی روبرو خواهد بود اگر کینه ورزی و انتقام جویی نباشد نشانه چیست؟ چه چیزی را جز انتقام جویی از من و از او نشان می دهد؟ دستگاه عدالت و قضا نباید کینه ورزی کند. من سعی خواهم کرد به بچه ها بیاموزم که انتقام جو نباشند. می دانم که فعلا امکان چنین کاری را ندارم اما به آن امیدوارم. خوشبختانه مادرم حتی بهتر از من می داند با بچه ها چگونه حرف بزند و بسیار بهتر و قوی تر از من با بچه ها رفتار می کند.»
تقی رحمانی که بیش از ۱۴ سال از عمر خود را از دوران آغاز جوانی در زندان جمهوری اسلامی گذرانده است، با داشتن حکم زندان طولانی پنج ساله ای که بازمانده پرونده معروف به ملی – مذهبی ها در سال ۱۳۷۹ است، پس از آن که برای پرونده تازه ای با اتهام هایی چون فعالیت در جنبش سبز، اجتماع و تبانی به منظور اقدام علیه نظام، و تشویش اذهان عمومی به اطلاعات سپاه احضار شد، از آنجا که احتمال می داد علاوه بر حکم قبلی به زندان طولانی تری از ۵ تا ۱۱ سال نیز محکوم شود و سالهای طولانی دیگری در زندان بماند، بناگزیر به صورت غیرقانونی از مرز خارج شد و هم اکنون در پاریس به سرمی برد. خانم محمدی ماندن در ایران را انتخاب کرد و با شوهرش در این سفر همراهی نکرد.
نرگس محمدی به حکم دادگاه تجدید نظر به اتهام تجمع و تبانی به منظور اقدام علیه نظام، و تبلیغ علیه نظام در اسفندماه به شش سال زندان محکوم شده بود و تا پیش از بازداشتش در روز دوم اردیبهشت ۱۳۹۱ در وضعیت تبعید نیمه رسمی در زنجان به سر می برد. پس از خروج آقای رحمانی ماموران امنیتی به خانه مادری او در زنجان ریخته و او را از زنجان به زندان اوین در تهران منتقل کردند. نرگس محمدی پس از یک روز که در بند عمومی ۳۵۰ زنان زندانی بود به بند انفرادی ۲۰۹ منتقل شد. این بند در اختیار وزارت اطلاعات است و برای متهمان سیاسی و امنیتی که تحت بازجویی قرار دارند در نظر گرفته شده است.
عبدالفتاح سلطانی، نسرین ستوده، و محمد سیف زاده وکیلان مدافع حقوق بشر که همگی از بنیان گذاران کانون مدافعان حقوق بشرند ک هم اکنون احکام سنگین زندان خود را می گذرانند. علاوه بر آنها محمد علی دادخواه ، وکیل مدافع حقوق بشر و یکی دیگر از بنیان گذاران این کانون به ۹ سال زندان محکوم شده و شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل و موسس این کانون در تبعید به فعالیت های خود در دفاع از حقوق بشر و از حامیان حقوق بشر مشغول است.
شیرین عبادی، وکیل مدافع حقوق بشر و برنده جایزه صلح نوبل، اخیرا در نامه ای به ناوی پیلای، کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد درباره وضعیت نرگس محمدی ابراز نگرانی کرد و خواستار آزادی فوری او شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر