خواهم که کُنم بیداد

خواهم که رَوَم از یاد          خواهم که زَنَم فریاد
یارای  ملالم   نیست           خواهم که کُنم بیداد
سوگند به یزدانم                 دانم سرو سامانم
دانم به چه راهم هست          آن شَه پر اقبالم
زین بخت و از این اقبال       سالی نه که عمری است
هر روز سراپایم                 بیشَش کُند اشکالم
آن ره که بِرَفتم پَس             گویم که پشیمانم
ای دل تو بگو پندی             تا توشه کُنم راهم
ای عشق نجاتم ده               از دست سرو عقلم
کین سر نه به سامانست        هی میدهد آزارم
حرفی که تو میدانی            راهی که تو میگویی
پیشَش کنم اندر روو            جان بر کَفَش اِنگارم
سوگند که زین پس من         دیگر نکُنم یادی
از آنچه به سَر دارم             وز آنکه نمیخواهم
 دیگر نتوانم گفت               درد دل و یاد یار     
با هر که بسویم جَست          با آنکه به رَه دارم
زین پس نتوانم جُست           آن شوروسروحالم
چونان نکُنم یاری               با همدم و همراهم
 والّه که پشیمانم                از این همه دلتنگی   
آخر چه کنم بازم                با این دل بیمارم