وصیتنامه سیاسی-الهی رهبر معظم انقلاب

بعد از سلام،

اکنون لازم می‌دانم تا چند مورد را به رسم وصیت با شما در میان بگذارم.

اولاً، می‌خواهم این سنت را بگذارم که رهبر N صفحه به عنوان وصیت نگذارد، که عمده‌اش هم تکراری است. نمی‌دانید وقتی وصیت امام راحل‌مان برای دفعه‌ی اول توسط من و به طور ایستاده خوانده شد چقدر سخت بود. البته همانطور که می‌دانید من هم با بلائی که بر سر محتوای آن وصیت درآوردم، تلافی کردم.

ثانیاً، من باشم یا نباشم، که ظاهراً نیستم، نگذارید انقلاب و مملکت به دست نااهلان و نامحرمان، به خصوص مردم شریف ایران، بیافتد.

ثالثاً، به همه‌ی نیروهای مسلح اکیداً توصیه و سفارش می‌کنم که صددرصد از امور سیاسی و اقتصادی را قبضه نکنند، که خیلی تابلو و ضایع است. برای حفظ ظاهر هم شده چند درصدی را به خودیهای غیرمسلح، البته با نظارت نیروهای مسلح سرافراز، بدهند که جای دوری نمی‌رود.

رابعاً، همه می‌دانیم یکی از محل‌های ورود فساد به سیستم حکومتی توصیه‌نامه‌هائی است که خارج از مجرای قانونی صادر می‌شوند، و جلوی روند قانونی را می‌گیرند. اینجانب تاکید می‌کنم که هیچ توصیه‌نامه‌ی غیرقانونی از طرف اینجانب در زمان حیات صادر نشده، و چنانچه در نبود من موردی از این دست ادعا بشود کذب است. تمام افرادی که با شیوه و سیره‌ی عملی اینجانب آشنا هستند می‌دانند که امور مهم و بودار از ناحیه‌ی اینجانب با تلفن یا یک پیک از بیت انجام می‌گرفت تا بعداً اگر مشکلی پیش آمد مدرک و سند کتبی موجود نباشد، و یکی بگوید «بگم، بگم».

خامساً، به اعضای محترم مجلس خبرگان اکیداً توصیه و سفارش می‌کنم تا در جلسه‌ی تعیین رهبر، به نقل‌قول‌های با دو-سه واسطه از ناحیه‌ی اینجانب کاری نداشته باشند که کذب است. اعضای محترم خبرگان بدانند که کاملاً آزاد و مختار هستند تا بر اساس تشخیص خود مجتبی یا هر فرد دیگری که سپاهیان عزیز مناسب بدانند را انتخاب کنند.

سادساً، هر مشکلی در نبود من پیش آمد، بدانید که قبلاً هشدار داده بودم. در سخنرانی‌های من اگر جستجو کنید، خواهید دید ما در همه‌ی موارد قبلاً «عرض کرده بودیم».

سابعاً، در زمان حیات افرادی با سالوس و ریا خود را به اینجانب نزدیک کردند، و یا موجبات این را فراهم کردند که من از آنها تمجید و مدح بگویم. بدانید که ملاک حال فعلی افراد است. می‌دانم این افراد در هر حالی گلیم خود را از آب بیرون می‌کشند.

ثامناً، پس از من محمود را اذیت نکنید. او مقصر نیست. حالا می‌فهمم که چرا می‌گویند «عشق کور است».

در خاتمه مایل هستم که از امام راحلمان تشکر ویژه برای اختتام جنگ کنم. اگر زمان او صلح نشده بود، ما به توصیه‌ی سپاهیان سرافراز هنوز داشتیم با عراق می‌جنگیدیم. کاش در باب آمریکا هم در زمان حیات پربرکتش قدمی برداشته بود.

والسلام،

رهبر معظم انقلاب سابق